Zdjęcie minimalistyczne powinno zawierać interesujący przekaz, koncentrować wzrok na temacie i nie rozpraszać uwagi po zróżnicowanych partiach obrazu. Interesuje mnie, ile miejsca w kadrze może zajmować główny, a nawet tylko jedyny przedstawiany obiekt, żeby zdjęcie zapewniało przyjemność oglądania. Wstępem do zagadnienia przyrodniczej fotografii minimalistycznej jest wpis nr 11 (FotoGRAFIKA). Tutaj prezentuję rozwinięcie tematu nie tylko w zakresie fotoGRAFIKI.
Czy temat ma wypełniać prawie cały kadr? W fotografii zbliżeniowej/makrofotografii jest to bardzo łatwe do uzyskania, co widać na sześciu pierwszych zdjęciach.
Z większymi tematami już tak łatwo nie jest. Ale zdjęcie kuropatwy i portret klaczy arabskiej pokazują, że można. Trzeba tylko zadbać o eliminację detali w tle, a śnieg i niebo doskonale się do tego nadają.
Trudniej przychodzi to w zdjęciach krajobrazu. Tu pomaga brak wyrazistego konkretnego tematu, który koncentrowałby nasz wzrok. Od razu odbieramy cały obraz – tematem jest zaśnieżone pole, morski pejzaż i wschód Słońca nad Bałtykiem. Chociaż obraz ten został namalowany przez Słońce, ono samo w sobie nie jest tematem zdjęcia; tematem jest monochromatyczna kolorystyka i atmosfera całości. Ledwo zaznaczone Słońce jest tu tylko skromnie pokazaną siłą sprawczą.
Na ostatnim zdjęciu, wykonanym przy pełni Księżyca, to ciało niebieskie z założenia również nie jest tematem wiodącym. Księżyc umożliwił tylko wydobycie konturowego obrazu fragmentu gałązki z nocnej ciemności. W fotografii przyrodniczej zwykle nie lubimy zbyt mocnych kontrastów, a tu jest on skrajnie mocny. Równocześnie jednak monochromatyczne przejścia tonalne w jasnej plamie Księżyca sprawiają, że całość obrazu mieści się w kategorii miękkiego kontrastu, który bardzo lubię.